“Lule në Mesarë” Ilir SHAQIRI

Kemi parë, s’kemi parë,
lule në mesarë,
kur Sofra e horizontit shtrohet 
mbi gërshetat e Nëntë Maleve –
pallëlarë? Të heshtur me ne,
kuvendojnë me qiellin 
e puthen me re! Ata rrinë aty, 
shekujt vijnë e shkojnë,
ansambël ylberesh Dibrën vetullojnë.
Këmbët e mermerta i freskojnë në Dri,
sygacë vigjilojnë mbi të bukurën, 
Shqipëri.Rrjedh Radika – rrjedh
brigjeve buçet 
me fulqinjtë e vetë.Të ngushta këto male 
për bëmat dibrane!Sa herë trandet dheu nga bajlozë të mërzitur,
qerpikët dibranë gdhijnë barut përzhitur.
Lidhen sup me sup kësulëbardhët krushq, 
Drinin e përmallshëm e ziejnë valë-e-kuq.

Në gjurë e bozhur
të pasprapsur kurrë.
Të përlindur mendarë,
gulmeve të pandarë, 
në lumnajë lirie,
lulnajë Shqipërie…Bardhësi kuvendesh, 
bregëzim maja-maja,
djegagur për hardallët që i zu belaja,
përvesur për sypamësin 2764,
për atë lulenusen që bulëzon me hatër! 
Në maje të Korabit rrënjëzuar në gurë,
herë na duket nuse, fërgëllimë – flamur.Vesa e saj veson
tri palë sy ziliqarë,
shqiptarë,
roje,
kufitarë,
të ndarë.Lule që luris 
mes hartën e Shqipërisë.Mall i pavajtuar, oja-oja në mur,
përudhje ylberesh që s’u kthyen më kurrë, 
presin nusemirat 
nusërisht – besëplotë, 
varur pret mauzeri
larë e tharë me lot.Gurrë e florinjtë 
matanë, përmatanë,
për ata që vanë, për ata që ranë,
për ata që këmbët dhe mendja 
kurrë nuk u patën pushim
për Shqipërinë.Baladë e zëshmuar 
mbi hartën e paarnuar. Dibër – vallerënda
dallgore përbrenda. 
Hojmë – lulemollë
këngë e situr hollë! E djeshmja ka mall, kur njëthelborët takohen!
Datueshëm dëgjojmë zëra të para 2000 vjetëve,
për fronet e Nëntë Maleve, 
ku rrinë Perënditë
e na zgjojnë me dritë! Nektar malesh me burime
Shqipëria – zemra ime!

Burimi: Ilir SHAQIRI