Për të njohur mirësinë njeriu thirri në ndihmë mençurinë. Është e vërtetë se mirësia në kombe të ndryshëm, në kohëra të ndryshme ka patur e ka pasaportën e vet, por në të gjithë kohërat janë disa kute (masa) që e tregojnë atë në dritë të diellit. “Thuamë me kë rri, të të them se cili je”, thotë diku populli. “Bëje të mirën dhe hidhe në det, po s’ditën e di zoti vetë”, thotë diku një tjetër. Miqësia është si shifra e floririt që në çdo kohë të dërgon në sinorë të lakmuar për jetën që nuk e ke prekur.

Mirësia! Do të donim që të citonim sot një nobeliste të Paqes së vitit 2012, që quhet Aung San Suu Kyi. Në traditën e fjalimeve që mbahen në raste të tilla po marr një fragment të saj: “Qoftë edhe një prekje e vogël mirësie mund të lehtësojë një shpirt të rënduar dhe të lodhur. Mirësia mund të ndryshojë jetën e njerëzve. Si përfundim, qëllimi ynë duhet të jetë ai i krijimit të një bote, në të cilën nuk do të ketë më të shpërngulur, refugjatë, të pastrehë dhe të pashpresë, një botë ku çdo cep i saj të jetë një vend i shenjtë, në të cilin banorët e planetit të kenë mundësinë të jetojnë në liri dhe në paqë. Çdonjëri prej nesh është i aftë që të kontribuojë për një botë të tillë. Le të kapim duart e njëri-tjetrit dhe të përpiqemi të krijojmë një botë të paqtë, në të cilën të flemë në paqe dhe të çohemi në lumturi!”
Në mentalitetin shqiptar është kujtuar shumë herë mirësia. Dikush atëherë kur nuk kishte shkolla dhe nuk kishte dot bëma mirësie, që të lidheshin me librin, me shkronjën. Mirësia ishte te mbjellja e drurëve, te hapja e një pusi ku të pinin udhëtarët, te pajosja e vajzave të vobekta. Para pak kohësh e kam dëgjuar këtë mirësi te duart e doktor Adem Harxhit, që në Kaliforni mbillte lule dhe ua dhuronte amerikanëve kalimtarë. Në oborret e kishave dhe të xhamive shtohen shumë lypsarë (sa shumë janë bërë kohët e fundit!) Duart zgjasin. Është një lloj testi bamirësie për ne.
Mund ta jepja mirësinë si filozofi në disa tavolina ose në disa tribuna shkronjore si janë auditoret. Në udhë jete shohim mirësinë, që gati është e padukshme. Diku në një poezi për Diogjenin kam shkruar se që prej 300 vitesh duam të prekim mirësinë dhe ende ajo i ngjan një lloj FARE. Një komb si yni mbase e ka shumë të domosdoshme këtë “ilaç” të domosdoshëm social në një kohë që na mungojnë shumë gjëra. Mbi të gjitha, na mungon besimi për të nesërmen, që quhet ndryshe besë. Na mungon bashkëpunimi. Na ka hyrë brenda qelizave dëshpërimi. Mirësia e vazhdueshme mund të arrijë shumë. Ashtu si dielli e shkrin akullin, mirësia bën që keqkuptimi, mosbesimi dhe armiqësia të avullojnë. Ka prova të pakundërshtueshme se sa më i lartë niveli i vetëvlerësimit, aq më shumë gjasa ka që njeriu të trajtojë të tjerët me respekt, mirësi dhe bujari. Transparenca, ndershmëria, kujdestaria e mirë, madje edhe humori, funksionojnë në biznes, në të gjithë kohët. Mbani mend, nuk ka një gjë të tillë, si një akt i vogël mirësie. Secili akt mirësie shkakton një dallgë, e cila nuk ka një fund logjik. Ai që të ka bërë një akt mirësie, do të jetë më i gatshëm të të bëjë një tjetër, se sa ai që e keni detyruar. Dashuria dhe mirësia nuk shkojnë kurrë dëm. Ato gjithmonë bëjnë diferencën. Bekojnë atë që i merr, bekojnë edhe ty, lexues i këtyre radhëve. Mirësia është gjuha që të shurdhërit dhe të verbërit mund ta dëgjojnë, mund ta shohin. Mirësia është më e rëndësishme se sa mençuria. Dhe pranimi i kësaj është fillimi i mençurisë. 
Mirësia njerëzore nuk ka dobësuar asnjëherë forcën apo zbutur strukturën e një populli të lirë. Një komb nuk ka pse të jetë mizor, për të qenë i fortë. Tri gjëra në jetën e njeriut janë të rëndësishme.

E para është të jesh e mirë.

E dyta të jesh e mirë.

Dhe e treta është të jesh e mirë.

Një buzëqeshje e ngrohtë është gjuha universale e mirësisë. Gjithmonë të jeni pak më të mirë se sa është e nevojshme. Ai që di si të tregojë dhe pranojë mirësinë, do të jetë një mik më i mirë se çdo zotërim. Ruaje mirë brenda vetes atë thesar, mirësinë! Mëso si ta japësh pa hezitim, si të humbasësh pa pendesë, si të fitosh pa qenë i keq! Flitet në xhami. Flitet para altarit. Po dhe një libër nuk është keq që të bëhet. Këta që do të nijhni janë njerëz të mirë, edhe pse dita nuk i dërgon në të njëjtin vend, në të njëjtën llogore. Njërëz që nuk bëhen askurrë njerëz-daulle. Një daulle që bëhet me lëkurë keci, viçi, që ta ketë sa më të fortë zërin e goditjes së tupanxhiut, të lodërtarit apo të dajrexhiut. Të gjithë jemi të mirë në thelb. Dikur një psikolog, në kohën e komunizmit, thoshte se brenda nesh rrinë në të njëjtën kohë edhe engjëlli, edhe djalli. Duke përgatitur këtë libër më erdhi në ndihmë urtësia e mikut tim gjilanas, Selami Toskës. Unë do të them se ai ka dhe mentarinë e një kombi që ka vuajtur shumë, po edhe farën e Mirësisë nuk e humbi në breza. Të gjithë në Gjilan e njohin si një lloj antikonformisti. Më falni, se po e them evropiançe, po e them shqiptarçe. Që nuk e lë në kandarin e politikës së keqe karakterin e tij punëdashës kulturëdashës, pse jo dhe tipike shqiptari të mirë para vorbullave ku shpesh na vë jeta. Dhe fare mirë njerëz të tillë janë e nesërmja jonë. Është Riti i Farës që më vjen në këtë hulli. Të gjithë bujqit e mirë me duart kallombushur, këmbëzbathur, të rrahur në ballë nga bora, ngrica, era, kudo, në botë pas vjeljes mbajnë farën më të mire, më të forte, më jetëgjatë, më të shëndetshme. Një farë shalqini, domatesh, kastravecash, specash, lulesh. Disa filizë drurësh hardhie, kumbulle. Këtë e bëjnë blektorët që therin nga tufa atë grup bagëtish që e kanë kryer funsionin. A nuk duhet me e pasë këtë farë mirësie edhe me këngët e popullit, me fjalët e bukura të popullit, me disa zakone që na kanë ikur në ca humnera të pafundme?
Jo, qënka një Pus i vërtetë kjo luftë e Mirësisë së Munguar me ditën që prekim, që do të na bëjë nesër më fytyrëskuqur se sa jemi në të vërtetë. E pra, a nuk duhet të jemi kaq të saktë, që në shoqërinë që jetojmë, të ruajmë këtë FARË të begatë. Selamiu që di të drejtojë dhe rrugën e hekurit të shkrirë në Gjilan e në Evropë, na befason me thjeshtësinë e gjetjes: “Njerëz të mirë ka gjthkah, po janë në një specie në zhdukje”, – thotë ai. Të hapim një portë të vogël për mirësinë e munguar. Kësaj radhe ta kemi një Portë shkronjash.

Burimi:Në kërkim të Mirësisë ESE NË VEND TË PARATHËNIES nga Namik Selmani/Përshtati për ALVA:M.P.